هنگامی که در صحنه تئاتر "بازیگران" همه فقط بازیگر باشند و در صحنه، "تنها" نمایشی از زیباها جلوه شود، همه از بازیگر و کارگردان گرفته تا تماشاچی همه راضی و مرضی اند. هیچ ایرادی هم در این نیست چرا که هدف نمایش فقط "نمایش" است نه تبیین. اما اگر در صحنه تئاتری ناگهان فردی که از او نیز "نقش بازیگری" خواسته اند برخلاف همه و بدون گریم و تزئین ها تبیین کند و از واقعیت بگوید، بازیگران را به نام آن ها در صحنه بخواند و از درد و رنج حقیقی رو در رو با نمایشگران به جای متن پیش نویس دیالوگ صحبت کند نتیجه پیش از پیش روشن است. در این هنگام هنرمند ما دیگر از هر دو سو ی صحنه توبیخ و مواخذه می شود. هم از سوی تماشگرانی که فقط برای خوشگذرانی و دیدن "نمایش" آمده اند و حتی مبلغی را برای همین نمایش خرج کرده اند و هم از سوی کارگردان و مدیران اجرایی تنئاتر مواخذه می شود که چرا "عرف" نمایش را رعایت نکرده و "بازی" را بر هم زده ای !

بانگ و فریاد هنرمند صحنه حتی اگر معطوف برحقیقتی واجب الذکر باشد باز تماشگر، جهل در تاریکی را بخاطر عادتی که چشمانش در این صحنه بر آن کرده است بیشتر از این حقیقت می پسندد.

روز گذشته رئیس جمهوری ایران دکتر محمود احمدی نژاد در نشست ضد نژادپرستي دوربان 2 در ژنو هنگامی که خواست برخلاف شیوه مرسوم و خواسته میزبان و میهمانان این نشست نه تنها بازیگری نکرده بلکه درباره رژیم اشغالگر قدس و تعصبات نژادی آن ها بانگ حقیقت سر دهد همانطور که انتظار نیز می رفت اعتراض تماشاگران خواب زده و کارگردانان تماشاخانه را برانگیخت.

در این هنگام حتی کارگردانان سعی کردند با تغییر صحنه نمایش هنرمند نقش اول حقیقت گو را منفعل کنند و برای این کار از هر آنچه چه توان داشتند از پرتاب گوجه و بی احترامی برخی اوباش گرفته تاخروج های آعتراض آمیر و نمادین مدد گرفتند اما این بار فریاد حق بر وجدان های بیدار موثر بود.

هم اکنون پس از بی احترامی های اخیر علیه رئیس جمهور موج گسترده ای از اسقبال نهادهای حقیقت جو جامعه بین المللل را فراگرفته که عزت و افتخاری است هم برای کشورما و هم برای تمام آن هایی که سخن حق را می شنود و بهترین آن را برمیگزینند.